“…
Κατά τη διάρκεια της απουσίας από την Ιθάκη του Άνακτος Οδυσσέα, οι 108 μνηστήρες διέπρατταν ὕβριν επί 3 χρόνια, 17 έτη μετά την έναρξη του Τρωικού Πολέμου και 7 από την λήξη του, και συγκεκριμένα εκμεταλλευόμενοι την εικοσαετή απουσία του Οδυσσέα και την συνακόλουθη μοναξιά της Πηνελόπης, είχαν προβεί στα ακόλουθα: κατασπαταλούσαν την περιουσία του Οδυσσέα και την προίκα της Πηνελόπης, πλάγιαζαν με τις υπηρέτριες των βασιλικών ανακτόρων, σχεδίαζαν τον γάμο ενός εξ αυτών με την Πηνελόπη, καθώς επίσης και εσχάτη προδοσία, δηλαδή τη βασιλοκτονία του διαδόχου του θρόνου, υιού του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, Τηλεμάχου, με σκοπό τον σφετερισμό της βασιλικής εξουσίας και περιουσίας.
Με την επιστροφή του Οδυσσέα στο παλάτι, ακολουθεί η μνηστηροφονία 108 μνηστήρων, ο απαγχονισμός 12 γυναικών δούλων και ο βασανισμός ενός δούλου οι οποίοι «δάγκωσαν το άπειρο χώμα». Αρωγός του Οδυσσέα στην τίσιν στέκεται η Θεά Αθηνά.
…
Η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου έβρισκε εμπόδια στην διαμορφωμένη από χιλιάδες χρόνια φύση του ανθρώπου, δηλαδή στον εγωισμό και την επιθετικότητά του. Το ζήτημα λύθηκε ως εξής: για όσα θέματα ήταν δυνατό να γίνουν κατανοητά από τους κοινωνούς στις πρώιμες φάσεις διαμόρφωσης της κοινωνίας, δημιουργήθηκαν τα έθιμα. Για όσα θέματα δεν ήταν δυνατό να γίνουν κατανοητά, δημιουργήθηκε η μαγεία. Καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονταν, τα έθιμα μετετράπησαν σε κανόνες δικαίου και η μαγεία σε θρησκεία. Τότε υπήρξαν και οι πρώτοι κανόνες ηθικής.
…
Υπό αυτήν την σκοπιά λοιπόν εξηγείται η νομοτέλεια της βαριάς τιμωρίας που επέβαλε ο Οδυσσέας με την βοήθεια της Αθηνάς. Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που η μνηστηροφονία, ως ξεχωριστό κεφάλαιο του Ομηρικού Έπους, συνιστά πνευματικό δημιούργημα τεράστιας αξίας, όχι μόνο καλλιτεχνικής, αλλά και λόγω της προαγωγής της εγκληματολογικής επιστήμης. Συγχαίρω συνεπώς τον Δάσκαλό μου στο σκάκι, Νικόλαο Καμπάνη, για την επιμέλεια της μετάφρασης όχι μόνο της Ραψωδίας χ’ της Οδύσσειας, αλλά όλου του Ομηρικού Έπους.
Οι κανόνες του δικαίου, της θρησκείας, της ηθικής, τελικά απέβλεπαν στον ίδιο τελικό σκοπό: στην δημιουργία στον άνθρωπο αναστολών προς κάμψη του εγωισμού και στον περιορισμό της επιθετικότητάς του.
…
Ο χαρακτηρισμός των εκδηλώσεων, που υπερέβαιναν τα κοινωνικώς αποδεκτά όρια, χαρακτηρίζοντας ως ανήθικες πράξεις από την ηθική, ως αμαρτίες από την θρησκεία, ως αδικίες από το δίκαιο, επί της ουσίας συνιστούσε στιγματισμό με σκοπό την αποτροπή τους. Όταν αυτός δεν ήταν αρκετός υιοθετήθηκε η επιβολή κυρώσεων: απομόνωση, τίσις από τους θεούς από το θεόπεμπτο δίκαιο.
Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι όλες οι πράξεις που χαρακτηρίστηκαν εγκλήματα δεν αποτελούσαν παρά εκδηλώσεις της φυσικής ανάγκης για επιβίωση, δηλαδή φυσιολογικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ο Πλάτων το αναφέρει στην Πολιτεία: «Πάντως εκείνο που μας ενδιαφέρει να γνωρίζουμε είναι ότι έχει μέσα του ο καθένας μας, ακόμη κι εκείνοι που θεωρούνται περισσότερο κύριοι των παθών τους, ένα είδος φοβερών, άγριων και παράνομων επιθυμιών»
Τώρα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε την τραγικότητα του όντος που λέγεται Άνθρωπος, του όντος που η φύση δεν του έδωσε καμία απολύτως φυσική προστασία και υπεροχή στο σώμα: για να επιβιώσει αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί και να φέρεται ενάντια στην αληθινή φύση του. Αντιλαμβανόμαστε την τραγική σύγκρουση του ανθρώπου με τον εαυτό του, του ανθρώπου που “είναι” με το κοινωνικό άτομο που “πρέπει να είναι”.
….”
Το βιβλίο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τον Εκδότη Μπάμπη Μουρελάτο- Βιβλιοπωλείο Happy House Lixouri.
Ένα αντίτυπο του βιβλίου δωρήθηκε για τους εκλεκτούς Συναδέλφους Δικηγόρους και βρίσκεται πλέον στη Βιβλιοθήκη του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Η Μνηστηροφονία, ως ξεχωριστό κεφάλαιο του Ομηρικού Έπους, συνιστά πνευματικό δημιούργημα τεράστιας αξίας, όχι μόνο καλλιτεχνικής, αλλά και νομικής, λόγω της προαγωγής της εγκληματολογικής επιστήμης.